Als schilder hoeft hij nauwelijks ingeleid te worden: vrijwel Iedereen kent het werk van deze charismatische Spanjaard. Maar dat deze grootmeester in de laatste twintig jaar van zijn leven ook duizenden aardewerken potten en vazen ontworpen en beschilderd heeft, is minder bekend. Beelden aan Zee toont vanaf 13 oktober een greep uit het veelkleurige keramische werk van Picasso.
Door Lisanne Hoogerwerf
Al als kleine jongen had Pablo Picasso besloten dat hij de meest invloedrijke kunstenaar van de twintigste eeuw wilde worden. Op zijn negentiende hing zijn werk in de wereldtentoonstelling van Parijs en vandaag de dag gaan zijn doeken voor honderden miljoenen de deur uit. Waar de Spaanse kunstenaar zijn bekendheid aan te danken heeft? Misschien deels aan zijn onstuimige liefdesleven en het grote aantal jonge vrouwen die hij gedurende zijn carrière liefkoosde. Deels door zijn extravagante macho-persoonlijkheid en zijn priemende donkere ogen. Maar bovenal door zijn altijd rake vormen en de drang om zich in zijn kunst steeds weer te vernieuwen. ‘Hoewel hij al vroeg in zijn leven rijk en beroemd was, zocht Picasso altijd naar nieuwe stijlen en technieken’ vertelt Hans Teeuwisse, directeur van Museum Beelden aan Zee. Het pottenbakken heeft hij zich pas in de laatste fase van zijn leven eigen gemaakt. Maar terwijl zijn schilderkunst altijd is bejubelt, wordt het aardewerk van Picasso pas sinds enkele decennia erkent als een waardig onderdeel van zijn oeuvre. Vreemd, vindt Teeuwisse, want de levendige keramiek getuigt net zo goed van zijn weergaloze talent en creativiteit. Dat Picasso op het hoogtepunt van zijn carrière een nieuwe weg inslaat en zich de ambachtelijke techniek van het pottenbakken eigen maakte, ziet hij als toonbeeld van nieuwsgierigheid ‘Niet alleen het aardewerk, maar vooral ook sculpturale talent en zijn sterke innovatiedrang staat centraal in deze expositie’, stelt Teeuwisse. ‘Wereldberoemde kunstenaar op zoek naar nieuwe inspiratie had een mooie ondertitel kunnen zijn’.
Zuid-Frankrijk
Picasso’s zoektocht naar nieuwe kunstvormen loopt redelijk synchroon met zijn onverzadigbare hunkering naar vrouwen. De talloze geliefdes die Picasso aan zich wist te binden zijn daarbij muzen geweest die hem in elke fase van zijn leven nieuwe inspiratie gaven. Zo stond zijn eerste vriendin Fernande Olivier, of ‘La Belle Fernande’ hem bij tijdens de vervaardiging van zijn vroege kubistische werk, de ballerina Olga Khokhlova inspireerde zijn klassieke periode en de jonge Marie-Thérèse Walter bracht hem bij zijn meer surrealistische kunst. Hoeveel minnaressen hij precies heeft gehad is waarschijnlijk onmogelijk te tellen, maar Jeroen Krabbé die op dit moment een documentaire over Picasso maakt, zal in een gelijk aantal hoofdstukken de acht belangrijkste vrouwen aan bod laten komen. De periode waarin Picasso experimenteerde met aardewerk, start daarbij in 1946 toen Picasso met de jonge Francois Gilot in Zuid-Frankrijk ging wonen. De gruwelijkheden van de oorlog hadden zijn kunst op een dood spoor gebracht en na donkere jaren in Parijs probeerde hij aan de Cote-D’azur zijn artistieke werk nieuw leven in te blazen. Zijn inspiratie hervond hij pas echt toen hij op het strand het echtpaar Ramié ontmoette en werd uitgenodigd om in hun pottenbakkerij in een nabijgelegen plaatsje Vallauris aan de slag te gaan. Hij werd direct gegrepen door de ambachtelijke techniek en in de eerste maanden dat hij er werkte produceerde Picasso meer dan vijfhonderd . Binnen korte tijd groeide, naast de liefde voor het pottenbakken ook zijn liefde voor de jonge verkoopster die er werkte. Uiteindelijk trouwde Picasso met de destijds vierentwintigjarige Jacqueline Roque toen hij zelf 71 was. Aan haar zijde bleef hij schilderijen en keramiek , tot zijn dood in 1973.
Reproducties
In totaal zijn er meer dan 45000 keramische werken door Picasso vervaardigd. Voor een deel zijn dit traditionele vaasvormen die hij met gekleurde klei en glazuur beschilderd heeft. Daarnaast heeft Picasso ook zelf vazen ontworpen door eigen voorbeeldontwerpen tot mallen te maken en in de werkplaats te laten omgieten. Een thema dat je in meerdere werken terug ziet komen is zijn heimwee naar zijn geboorteland: vanwege het Franco regime kon Picasso niet terug naar zijn geboorteland Spanje en om het leed te verzachten organiseerde en schilderde hij stierenvechtwedstrijden. Daarnaast komen ook mythologische figuren, zoals fauns en nimpfen terug in zijn aardewerk. En met treffende speelse toevoegingen heeft hij bolle vazen en schalen omgevormd tot onder andere vogels, gezichten, fantasiewezens en natuurlijk naakte vrouwen.
‘’Het feit dat hij zijn werk in een grote oplage kon maken was voor Picasso een mooie bijkomstigheid’’, vertelt Teeuwisse. Als rasechte communist wilde hij dat zijn kunst voor iedereen toegankelijk was. Hoewel zijn keramiek vlak na zijn dood nog redelijk betaalbaar was, zijn ook zijn aardewerken in de afgelopen decennia enorm in prijs omhoog gegaan. ‘Zijn werk is nu zo kostbaar dat het over algemeen alleen onder bijna onmogelijke voorwaarden uitgeleend’. ‘Sommige van zijn vazen zijn zelfs meer dan 100 miljoen waard’. Dat het toch gelukt ruim zestig aardewerken bijeen te brengen heeft het museum vooral te danken aan een oude vriendschap met de museumdirecteur van het Picasso Museum in Antibes: Juan-les-Pins. Via hem konden we een groot aantal aardewerken in bruikleen krijgen, niet alleen van het museum zelf, maar ook van bijvoorbeeld het Picasso Museum in Parijs.
Door Lisanne Hoogerwerf
Al als kleine jongen had Pablo Picasso besloten dat hij de meest invloedrijke kunstenaar van de twintigste eeuw wilde worden. Op zijn negentiende hing zijn werk in de wereldtentoonstelling van Parijs en vandaag de dag gaan zijn doeken voor honderden miljoenen de deur uit. Waar de Spaanse kunstenaar zijn bekendheid aan te danken heeft? Misschien deels aan zijn onstuimige liefdesleven en het grote aantal jonge vrouwen die hij gedurende zijn carrière liefkoosde. Deels door zijn extravagante macho-persoonlijkheid en zijn priemende donkere ogen. Maar bovenal door zijn altijd rake vormen en de drang om zich in zijn kunst steeds weer te vernieuwen. ‘Hoewel hij al vroeg in zijn leven rijk en beroemd was, zocht Picasso altijd naar nieuwe stijlen en technieken’ vertelt Hans Teeuwisse, directeur van Museum Beelden aan Zee. Het pottenbakken heeft hij zich pas in de laatste fase van zijn leven eigen gemaakt. Maar terwijl zijn schilderkunst altijd is bejubelt, wordt het aardewerk van Picasso pas sinds enkele decennia erkent als een waardig onderdeel van zijn oeuvre. Vreemd, vindt Teeuwisse, want de levendige keramiek getuigt net zo goed van zijn weergaloze talent en creativiteit. Dat Picasso op het hoogtepunt van zijn carrière een nieuwe weg inslaat en zich de ambachtelijke techniek van het pottenbakken eigen maakte, ziet hij als toonbeeld van nieuwsgierigheid ‘Niet alleen het aardewerk, maar vooral ook sculpturale talent en zijn sterke innovatiedrang staat centraal in deze expositie’, stelt Teeuwisse. ‘Wereldberoemde kunstenaar op zoek naar nieuwe inspiratie had een mooie ondertitel kunnen zijn’.
Zuid-Frankrijk
Picasso’s zoektocht naar nieuwe kunstvormen loopt redelijk synchroon met zijn onverzadigbare hunkering naar vrouwen. De talloze geliefdes die Picasso aan zich wist te binden zijn daarbij muzen geweest die hem in elke fase van zijn leven nieuwe inspiratie gaven. Zo stond zijn eerste vriendin Fernande Olivier, of ‘La Belle Fernande’ hem bij tijdens de vervaardiging van zijn vroege kubistische werk, de ballerina Olga Khokhlova inspireerde zijn klassieke periode en de jonge Marie-Thérèse Walter bracht hem bij zijn meer surrealistische kunst. Hoeveel minnaressen hij precies heeft gehad is waarschijnlijk onmogelijk te tellen, maar Jeroen Krabbé die op dit moment een documentaire over Picasso maakt, zal in een gelijk aantal hoofdstukken de acht belangrijkste vrouwen aan bod laten komen. De periode waarin Picasso experimenteerde met aardewerk, start daarbij in 1946 toen Picasso met de jonge Francois Gilot in Zuid-Frankrijk ging wonen. De gruwelijkheden van de oorlog hadden zijn kunst op een dood spoor gebracht en na donkere jaren in Parijs probeerde hij aan de Cote-D’azur zijn artistieke werk nieuw leven in te blazen. Zijn inspiratie hervond hij pas echt toen hij op het strand het echtpaar Ramié ontmoette en werd uitgenodigd om in hun pottenbakkerij in een nabijgelegen plaatsje Vallauris aan de slag te gaan. Hij werd direct gegrepen door de ambachtelijke techniek en in de eerste maanden dat hij er werkte produceerde Picasso meer dan vijfhonderd . Binnen korte tijd groeide, naast de liefde voor het pottenbakken ook zijn liefde voor de jonge verkoopster die er werkte. Uiteindelijk trouwde Picasso met de destijds vierentwintigjarige Jacqueline Roque toen hij zelf 71 was. Aan haar zijde bleef hij schilderijen en keramiek , tot zijn dood in 1973.
Reproducties
In totaal zijn er meer dan 45000 keramische werken door Picasso vervaardigd. Voor een deel zijn dit traditionele vaasvormen die hij met gekleurde klei en glazuur beschilderd heeft. Daarnaast heeft Picasso ook zelf vazen ontworpen door eigen voorbeeldontwerpen tot mallen te maken en in de werkplaats te laten omgieten. Een thema dat je in meerdere werken terug ziet komen is zijn heimwee naar zijn geboorteland: vanwege het Franco regime kon Picasso niet terug naar zijn geboorteland Spanje en om het leed te verzachten organiseerde en schilderde hij stierenvechtwedstrijden. Daarnaast komen ook mythologische figuren, zoals fauns en nimpfen terug in zijn aardewerk. En met treffende speelse toevoegingen heeft hij bolle vazen en schalen omgevormd tot onder andere vogels, gezichten, fantasiewezens en natuurlijk naakte vrouwen.
‘’Het feit dat hij zijn werk in een grote oplage kon maken was voor Picasso een mooie bijkomstigheid’’, vertelt Teeuwisse. Als rasechte communist wilde hij dat zijn kunst voor iedereen toegankelijk was. Hoewel zijn keramiek vlak na zijn dood nog redelijk betaalbaar was, zijn ook zijn aardewerken in de afgelopen decennia enorm in prijs omhoog gegaan. ‘Zijn werk is nu zo kostbaar dat het over algemeen alleen onder bijna onmogelijke voorwaarden uitgeleend’. ‘Sommige van zijn vazen zijn zelfs meer dan 100 miljoen waard’. Dat het toch gelukt ruim zestig aardewerken bijeen te brengen heeft het museum vooral te danken aan een oude vriendschap met de museumdirecteur van het Picasso Museum in Antibes: Juan-les-Pins. Via hem konden we een groot aantal aardewerken in bruikleen krijgen, niet alleen van het museum zelf, maar ook van bijvoorbeeld het Picasso Museum in Parijs.