Wat ga ik in hemelsnaam doen met de rest van mijn leven?
Alle vierdejaarsstudenten hebben er de afgelopen maanden naar toegeleefd: het afstuderen aan onze Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. De eindpresentaties waren veelal van hoog niveau en de grote variëteit in materialen, onderwerpen en stijlen liet zien dat de studenten dicht bij hun eigen fascinaties zijn gebleven. Maar wat gaan zij doen nu ze klaar zijn met studeren? Hoe kijken ze naar de toekomst? Wat hopen ze te bereiken? Om antwoorden te krijgen op deze vragen ging ik op de laatste dag van de eindexamenexpositie in gesprek met drie net afgestudeerde beeldend kunstenaars.
'Het voelt vreemd om afgestudeerd te zijn', vertelt Mattia Papp (23) uit Florence. Ik ben blij dat ik nu de volledige vrijheid heb, maar ook vraag ik mij dikwijls af wat ik nu in hemelsnaam ga doen met de rest van mijn leven.'' Tijdens de eindexamenexpositie trok deze jonge Italiaanse schilder de aandacht met vier fraaie videocollages waarin hij verbindingen legt tussen oude renaissance schilderijen en hedendaagse cultuurfenomenen. Hoewel Papp dikwijls terugverlangt naar zijn zonnige thuisland, is hij van plan om zich na de zomer in Den Haag te vestigen. 'Italië is voor jonge kunstenaars weinig inspirerend,' stelt hij. ‘De laatste veertig jaar er daar nauwelijks iets veranderd in de kunstwereld.' Het Nederlandse kunstklimaat is voor zijn gevoel meer avant-gardistisch. Ontwikkelingen gaan razendsnel en kunstenaars zoeken voortdurend naar nieuwe stijlen en ideeën. 'Als ik een aterlier in Den Haag heb gevonden, wil ik alles op alles zetten om mijn werk zichtbaar te maken. Ik ga subsidies aanvragen, aan wedstrijden meedoen en ik wil mij aanmelden voor de vervolgopleidingen aan de Rijksacademie en de Ateliers.' Natuurlijk hoopt Papp uiteindelijk internationaal door te breken als kunstenaar. Eerst wil hij echter diverse solo-exposities op zijn naam krijgen in Nederland. Het ergste wat er de komende jaren kan gebeuren? ‘Dat ik artistieke keuzes moet maken waar ik niet volledig achter sta. Ik wil absoluut niet eindigen als iemand die moet leven van betaalde portretopdrachten. Vrij kunnen werken is het allerbelangrijkste voor mij.'
Bijbaan
Ook de Nederlandse Lydia Buijs (25), die voor de eindexamenexpositie een ingenieus blaasorgel bouwde, gaat komende tijd op zoek naar een atelier in Den Haag. 'Tijdens de opleiding heb ik een breed artistiek netwerk opgebouwd. Een voordeel hiervan is dat ik bijvoorbeeld samen met oud klasgenoten projecten kan gaan opzetten. Ook vind ik het hier prettig omdat er net genoeg gebeurd op kunstgebied, maar ook weer niet zo veel dat je erdoor wordt afgeleid.' Buijs hoopt vooral dat ze komende jaren genoeg ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen. 'Voorlopig kan ik nog niet rondkomen van mijn werk dus ik zal snel een bijbaan moeten gaan zoeken. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik hier niet meer dan vier dagen per week aan wil besteden. Op dit moment heb ik zo veel ideeën die ik wil uitwerken. Ik ben bang dat als ik niet direct verder ga met mijn artistieke ontwikkeling, het na verloop van tijd steeds moeilijker wordt om weer te beginnen.'' Of Buijs veel bekendheid gaat krijgen als kunstenaar is voor haar minder van belang. ‘Mijn oudtante zei altijd: Als je werk maakt dat dicht bij jezelf staat, krijg je een publiek dat dicht bij jou blijft. Ik ben gelukkig als ik trots kan zijn op wat ik maak en er mensen naar mijn werk komen kijken die het echt mooi vinden.'
Zelfdiscipline
Gitte Svendsen (61) uit Kopenhagen behoort verreweg tot de oudste afstudeerders. Haar eindpresentatie viel op door een bonte verzameling van objecten, kleurvlakken en verpakkingsmateriaal. 'Ik denk dat ik genoeg bagage heb om met mijn kunst de wereld in te stappen.' vindt Svendsen. Er is op de academie veel aandacht besteed aan hoe je je werk moet ontwikkelen en presenteren. Het enige waar zij nu nog aan twijfelt is haar vermogen om zelf deadlines te stellen. 'Je moet krachtig zijn om elke dag zelfstandig aan de slag te gaan,’’ stelt zij. ''Gelukkig heb ik al een aantal projecten op de agenda waar ik komende tijd naartoe kan werken. Zo ben ik in december uitgenodigd voor een artist-in-recidence in Mallorca en krijg ik volgend jaar een expositie in mijn thuisstad.' Bovendien heeft de Deense kunstenaar al redelijk wat zelfdiscipline opgebouwd met haar eerdere baan als ICT-consult. 'Een groot verschil is wel dat ik nu niet te maken zal hebben met een bedrijf of leidinggevende. Komende jaren moet ik mijzelf als werkgever gaan beschouwen. Dan kan ik na een dag ploeteren in mijn atelier ‘s avond in de spiegel kijken en mijzelf bedanken voor al het werk dat ik heb verricht.'
Meer informatie over de kunstenaars:
www.gittesvendsen.dk
lydiabuijs.com
cargocollective.com/mattiapapp
Alle vierdejaarsstudenten hebben er de afgelopen maanden naar toegeleefd: het afstuderen aan onze Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. De eindpresentaties waren veelal van hoog niveau en de grote variëteit in materialen, onderwerpen en stijlen liet zien dat de studenten dicht bij hun eigen fascinaties zijn gebleven. Maar wat gaan zij doen nu ze klaar zijn met studeren? Hoe kijken ze naar de toekomst? Wat hopen ze te bereiken? Om antwoorden te krijgen op deze vragen ging ik op de laatste dag van de eindexamenexpositie in gesprek met drie net afgestudeerde beeldend kunstenaars.
'Het voelt vreemd om afgestudeerd te zijn', vertelt Mattia Papp (23) uit Florence. Ik ben blij dat ik nu de volledige vrijheid heb, maar ook vraag ik mij dikwijls af wat ik nu in hemelsnaam ga doen met de rest van mijn leven.'' Tijdens de eindexamenexpositie trok deze jonge Italiaanse schilder de aandacht met vier fraaie videocollages waarin hij verbindingen legt tussen oude renaissance schilderijen en hedendaagse cultuurfenomenen. Hoewel Papp dikwijls terugverlangt naar zijn zonnige thuisland, is hij van plan om zich na de zomer in Den Haag te vestigen. 'Italië is voor jonge kunstenaars weinig inspirerend,' stelt hij. ‘De laatste veertig jaar er daar nauwelijks iets veranderd in de kunstwereld.' Het Nederlandse kunstklimaat is voor zijn gevoel meer avant-gardistisch. Ontwikkelingen gaan razendsnel en kunstenaars zoeken voortdurend naar nieuwe stijlen en ideeën. 'Als ik een aterlier in Den Haag heb gevonden, wil ik alles op alles zetten om mijn werk zichtbaar te maken. Ik ga subsidies aanvragen, aan wedstrijden meedoen en ik wil mij aanmelden voor de vervolgopleidingen aan de Rijksacademie en de Ateliers.' Natuurlijk hoopt Papp uiteindelijk internationaal door te breken als kunstenaar. Eerst wil hij echter diverse solo-exposities op zijn naam krijgen in Nederland. Het ergste wat er de komende jaren kan gebeuren? ‘Dat ik artistieke keuzes moet maken waar ik niet volledig achter sta. Ik wil absoluut niet eindigen als iemand die moet leven van betaalde portretopdrachten. Vrij kunnen werken is het allerbelangrijkste voor mij.'
Bijbaan
Ook de Nederlandse Lydia Buijs (25), die voor de eindexamenexpositie een ingenieus blaasorgel bouwde, gaat komende tijd op zoek naar een atelier in Den Haag. 'Tijdens de opleiding heb ik een breed artistiek netwerk opgebouwd. Een voordeel hiervan is dat ik bijvoorbeeld samen met oud klasgenoten projecten kan gaan opzetten. Ook vind ik het hier prettig omdat er net genoeg gebeurd op kunstgebied, maar ook weer niet zo veel dat je erdoor wordt afgeleid.' Buijs hoopt vooral dat ze komende jaren genoeg ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen. 'Voorlopig kan ik nog niet rondkomen van mijn werk dus ik zal snel een bijbaan moeten gaan zoeken. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik hier niet meer dan vier dagen per week aan wil besteden. Op dit moment heb ik zo veel ideeën die ik wil uitwerken. Ik ben bang dat als ik niet direct verder ga met mijn artistieke ontwikkeling, het na verloop van tijd steeds moeilijker wordt om weer te beginnen.'' Of Buijs veel bekendheid gaat krijgen als kunstenaar is voor haar minder van belang. ‘Mijn oudtante zei altijd: Als je werk maakt dat dicht bij jezelf staat, krijg je een publiek dat dicht bij jou blijft. Ik ben gelukkig als ik trots kan zijn op wat ik maak en er mensen naar mijn werk komen kijken die het echt mooi vinden.'
Zelfdiscipline
Gitte Svendsen (61) uit Kopenhagen behoort verreweg tot de oudste afstudeerders. Haar eindpresentatie viel op door een bonte verzameling van objecten, kleurvlakken en verpakkingsmateriaal. 'Ik denk dat ik genoeg bagage heb om met mijn kunst de wereld in te stappen.' vindt Svendsen. Er is op de academie veel aandacht besteed aan hoe je je werk moet ontwikkelen en presenteren. Het enige waar zij nu nog aan twijfelt is haar vermogen om zelf deadlines te stellen. 'Je moet krachtig zijn om elke dag zelfstandig aan de slag te gaan,’’ stelt zij. ''Gelukkig heb ik al een aantal projecten op de agenda waar ik komende tijd naartoe kan werken. Zo ben ik in december uitgenodigd voor een artist-in-recidence in Mallorca en krijg ik volgend jaar een expositie in mijn thuisstad.' Bovendien heeft de Deense kunstenaar al redelijk wat zelfdiscipline opgebouwd met haar eerdere baan als ICT-consult. 'Een groot verschil is wel dat ik nu niet te maken zal hebben met een bedrijf of leidinggevende. Komende jaren moet ik mijzelf als werkgever gaan beschouwen. Dan kan ik na een dag ploeteren in mijn atelier ‘s avond in de spiegel kijken en mijzelf bedanken voor al het werk dat ik heb verricht.'
Meer informatie over de kunstenaars:
www.gittesvendsen.dk
lydiabuijs.com
cargocollective.com/mattiapapp
RSS-feed
