Gary Hill, bekend als pionier van de videokunst, heeft een grote solo-expositie bij West. Op beide expositielocaties (Het Lange Voorhout en Groenewegje) kun je jezelf blootstellen aan een groot aantal indringende video-installaties.
Door Lisanne Hoogerwerf
Wat vind jij het meest krachtige en invloedrijke kunstwerk aller tijden?
Volgens Hill is dit niet de Mona Lisa, de Nachtwacht of de Victory Boogie Woogie, maar Lysergeenzuurdiethylamide (oftewel LSD). In zijn installatie 'The Psychedelic Gedankenexperiment' legt hij op twee videoschermen uit waarom dit synthetische middel ons de 'ultieme kunstervaring' brengt.
Hij doet dit terwijl hij een groot model van een LSD-molecuul in elkaar zet. ''LSD zorgt voor overweldigende ervaringen van liefde, spiritualiteit en verbondenheid. Het opent je zintuigen en geeft je buitengewone auditieve en visuele ervaringen'', luidt het transcript van zijn tekst. Maar doordat de video’s in de expositieruimte achterstevoren worden afgespeeld, verandert zijn betoog hier in een aaneenschakeling van vreemde klanken. Op een van de video's kun je nog af en toe een woord onderscheiden: Hill heeft hier een dubbele 'rewind' gebruikt, die de vervormde woorden gedeeltelijk weer terugdraait. Op het andere scherm kun je echter geen touw vastknopen aan de klankenspeech. Wanneer je hier langere tijd naar blijft luisteren word je zelf een beetje high en betreed je een dimensie met een andere logica.
Ontregelend
Of Hill regelmatig LSD gebruikt ter inspiratie voor zijn kunstwerken durf ik niet te zeggen. In elk geval hebben veel van zijn installaties een ontregelend effect op je bewustzijn. Door een overdaad aan zintuiglijke prikkels en vernuftige beeld- en geluidsmanipulaties weet je niet precies waarnaar je kijkt of luistert. Hij doet dit naar eigen zeggen, omdat hij wil onderzoeken hoe beeld, geluid, tijd en taal op elkaar inwerken. Regelmatig trekt hij deze 'informatiesporen' uit elkaar en voegt ze met een kunstmatige bewerking weer samen. Bijvoorbeeld in de installatie 'Up Against Down': in een donkere ruimte klinkt hier doorlopend een indringend gegons. De wanden zijn gevuld met grote projecties van Hill’s lichaamsdelen. In eerste instantie ontbreekt de samenhang tussen beeld en geluid. Pas na langere tijd kun je merken, dat de diepe resonanties de kracht ten gehore brengen waarmee Hill zijn lijf tegen onzichtbare muren aanduwt. In het werk 'Wall Piece' is de connectie tussen geluid en beeld evenmin direct helder. We zien hier in korte flitsen hoe Hill een tekst citeert, terwijl hij met driftige sprongen zijn lichaam tegen een muur aanwerpt. Steeds als het lijf van de kunstenaar de wand raakt en hij een woord uit een tekst proclameert, werpt een stroboscoop een oogverblindend licht op de projectie. Soms valt de lichtflits samen met de roep van de kunstenaar, maar andere keren weer net niet. Wat de reden ook is van deze inconsequentie, in ieder geval zorgt de installatie binnen enkele minuten voor een sensorische overprikkeling die het aandachtig kijken flink belemmert.
'The Slow Torque of Bonsai' spant echter de kroon wat betreft geestelijke ontregeling.
Om deze video-installatie zo goed mogelijk te kunnen ervaren word je geacht gedurende de looptijd van het werk (30 min.) in de pikdonkere ruimte te blijven. Hill geeft hier door middel van opdoemende projecties, gesproken monologen en indringende klanken een impressie van de gedachten in zijn hoofd. Door de overweldigende indrukken ben ik helaas vervroegd afgehaakt. Ik heb mij echter laten vertellen, dat het op den duur voelt alsof je onderdeel wordt van zijn 'stream of consiousness' en dat de beelden en geluiden niet alleen in de ruimte, maar ook diep in je eigen bewustzijn gaan ronddwalen.
Met veel van zijn installaties slaagt Hill erin om met zijn werk diep in je brein door te dringen. Of zijn werk je aanspreekt of niet, de kans is groot dat sommige beelden en geluiden uit zijn installaties in je hoofd blijven hangen. Een nadeel van deze zintuiglijke overvloed is dat de conceptuele gelaagdheid van zijn werk soms wat naar de achtergrond verdwijnt. Gelukkig is hier een uitstekende oplossing voor: voorafgaand aan de expositie heeft Hill zich 24 uur lang door verschillende kunstprofessionals laten interviewen. De opnamen zijn volledig terug te zien op de website van West. Dus wil je na thuiskomt meer weten over de ideeën achter zijn werk, dan heb je hieraan een etmaal lang vermaak.
Gary Hill Always Rings Twice
Te zien tot en met 13 mei 2018
www.westdenhaag.nl
Afbeelding: Gary Hill Up Against Down, West, Den Haag.
Door Lisanne Hoogerwerf
Wat vind jij het meest krachtige en invloedrijke kunstwerk aller tijden?
Volgens Hill is dit niet de Mona Lisa, de Nachtwacht of de Victory Boogie Woogie, maar Lysergeenzuurdiethylamide (oftewel LSD). In zijn installatie 'The Psychedelic Gedankenexperiment' legt hij op twee videoschermen uit waarom dit synthetische middel ons de 'ultieme kunstervaring' brengt.
Hij doet dit terwijl hij een groot model van een LSD-molecuul in elkaar zet. ''LSD zorgt voor overweldigende ervaringen van liefde, spiritualiteit en verbondenheid. Het opent je zintuigen en geeft je buitengewone auditieve en visuele ervaringen'', luidt het transcript van zijn tekst. Maar doordat de video’s in de expositieruimte achterstevoren worden afgespeeld, verandert zijn betoog hier in een aaneenschakeling van vreemde klanken. Op een van de video's kun je nog af en toe een woord onderscheiden: Hill heeft hier een dubbele 'rewind' gebruikt, die de vervormde woorden gedeeltelijk weer terugdraait. Op het andere scherm kun je echter geen touw vastknopen aan de klankenspeech. Wanneer je hier langere tijd naar blijft luisteren word je zelf een beetje high en betreed je een dimensie met een andere logica.
Ontregelend
Of Hill regelmatig LSD gebruikt ter inspiratie voor zijn kunstwerken durf ik niet te zeggen. In elk geval hebben veel van zijn installaties een ontregelend effect op je bewustzijn. Door een overdaad aan zintuiglijke prikkels en vernuftige beeld- en geluidsmanipulaties weet je niet precies waarnaar je kijkt of luistert. Hij doet dit naar eigen zeggen, omdat hij wil onderzoeken hoe beeld, geluid, tijd en taal op elkaar inwerken. Regelmatig trekt hij deze 'informatiesporen' uit elkaar en voegt ze met een kunstmatige bewerking weer samen. Bijvoorbeeld in de installatie 'Up Against Down': in een donkere ruimte klinkt hier doorlopend een indringend gegons. De wanden zijn gevuld met grote projecties van Hill’s lichaamsdelen. In eerste instantie ontbreekt de samenhang tussen beeld en geluid. Pas na langere tijd kun je merken, dat de diepe resonanties de kracht ten gehore brengen waarmee Hill zijn lijf tegen onzichtbare muren aanduwt. In het werk 'Wall Piece' is de connectie tussen geluid en beeld evenmin direct helder. We zien hier in korte flitsen hoe Hill een tekst citeert, terwijl hij met driftige sprongen zijn lichaam tegen een muur aanwerpt. Steeds als het lijf van de kunstenaar de wand raakt en hij een woord uit een tekst proclameert, werpt een stroboscoop een oogverblindend licht op de projectie. Soms valt de lichtflits samen met de roep van de kunstenaar, maar andere keren weer net niet. Wat de reden ook is van deze inconsequentie, in ieder geval zorgt de installatie binnen enkele minuten voor een sensorische overprikkeling die het aandachtig kijken flink belemmert.
'The Slow Torque of Bonsai' spant echter de kroon wat betreft geestelijke ontregeling.
Om deze video-installatie zo goed mogelijk te kunnen ervaren word je geacht gedurende de looptijd van het werk (30 min.) in de pikdonkere ruimte te blijven. Hill geeft hier door middel van opdoemende projecties, gesproken monologen en indringende klanken een impressie van de gedachten in zijn hoofd. Door de overweldigende indrukken ben ik helaas vervroegd afgehaakt. Ik heb mij echter laten vertellen, dat het op den duur voelt alsof je onderdeel wordt van zijn 'stream of consiousness' en dat de beelden en geluiden niet alleen in de ruimte, maar ook diep in je eigen bewustzijn gaan ronddwalen.
Met veel van zijn installaties slaagt Hill erin om met zijn werk diep in je brein door te dringen. Of zijn werk je aanspreekt of niet, de kans is groot dat sommige beelden en geluiden uit zijn installaties in je hoofd blijven hangen. Een nadeel van deze zintuiglijke overvloed is dat de conceptuele gelaagdheid van zijn werk soms wat naar de achtergrond verdwijnt. Gelukkig is hier een uitstekende oplossing voor: voorafgaand aan de expositie heeft Hill zich 24 uur lang door verschillende kunstprofessionals laten interviewen. De opnamen zijn volledig terug te zien op de website van West. Dus wil je na thuiskomt meer weten over de ideeën achter zijn werk, dan heb je hieraan een etmaal lang vermaak.
Gary Hill Always Rings Twice
Te zien tot en met 13 mei 2018
www.westdenhaag.nl
Afbeelding: Gary Hill Up Against Down, West, Den Haag.
RSS-feed
