In de expositieruimte van NEST, bij de oude elektriciteitsfabriek achter de
Noordwal, zijn acht kunstenaars uit het binnen- en buitenland opzoek naar de verborgen identiteit van de moderne stedeling. De expositie ‘The Secret Self' presenteert via een reeks fraaie werken nieuwe ideeën over onze huidige consumptiemaatschappij.
Dear Guest, Dear Partner, Dear Sales Manager, Dear Lucky Winner; zesentwintig uit hout gezaagde aanhefsvormen uit spammails cirkelen sierlijk boven het hoofd van de zojuist binnengekomen expositiebezoeker. Kunstenaar Niels Post zet met zijn werk ‘On Spam’ de toon voor het overkoepelende thema van de groepsexpositie. Geïnspireerd door Adam Curtis’ documentaire ‘The Century of the Self’ (2002) onthullen kunstenaars ‘het ware zelf’, dat vertwijfeld en verlangend achter de schijnwereld van de commercie verborgen zou liggen. Wie of wat het ware zelf precies inhoudt, is ook na het bekijken van de expositie lastig te zeggen. Maar zeker is dat NEST een prettige verzameling kunstwerken toont, waarin de kunstenaars reflecteren op het moderne urbane bestaan.
Lichtbakletters
Direct na binnenkomst zijn er meer letters in de tentoonstelling opgesteld.
Ditmaal niet draaiend aan het plafond, maar uitgestort op de vloer. Dafni
Barbageorgopoulou bracht voor zijn werk ‘The Discharge’ lichtbakletters uit
Berlijnse straatreclames bijeen. Los van de commerciële context vormt de
imposante opeenstapeling een kleurrijk symbool voor vervallen kapitalisme, dat de bezoeker zowel tragisch als bevrijdend kan interpreteren. Aan de zijwand heeft Graham Dolphin eveneens met letters gewerkt. Een perfecte cirkel is gevuld door een ontzagwekkend lange reeks van uitgeschreven gemoedstoestanden. Het persoonlijke gevoel en de abstracte begrippen vallen
harmonieus samen in deze stijlvolle tekening. Meer humoristisch zijn de
tekeningen van David Shrigley. Met eenvoudige lijnen zet hij absurdistische
taferelen neer, waarin hij scherp commentaar geeft op het hedendaags
consumentisme.
Buitenaardse video’s
Naast de overzichtelijke verzameling sculpturen en tekeningen zijn er verspreid over de expositie diverse videowerken opgesteld. Zeer de moeite waard is het verstilde videowerk van Emma van der Put (een jonge kunstenaar die in 2014 is genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs). Voor de video ‘Room’ heeft zij de weerspiegeling van een kermisspektakel in de ruit van een slagersetalage gefilmd. Flikkerende kermisbeelden op rauwe hompen vlees komen over als een modern ‘memento mori’, waarin de vergankelijkheid en het bruisende stadsleven poëtisch samenvallen. In van der Puts werk ‘Untitled’ gebruikt ze beelden van een beveiligingscamera in een simulatieruimteschip. Door de vreemde setting en de verwrongen beelden lijken bezoekers van de attractie merkwaardige buitenaardse wezens, die met oplichtende witte ogen onnavolgbare handelingen uitvoeren. Even verderop zet het videowerk ‘The Everden’ van Clinnt Enns onze samenleving eveneens in een vervreemdend, onaards perspectief. Met een gebrekkige speelgoedcamera nam Enns opnamen van openbare plekken als metrostations en wegrestaurants. De beelden zijn zo groezelig en korrelig dat ze op een vreemde planeet of in een andere tijd lijken te zijn opgenomen. Een bijbehorende oorverdovende soundscape maakt een bezoek aan de videokamer tot een hypnotiserende ervaring, die in eerste instantie fascinerend, maar na een poosje ook onprettig kan zijn.
Een werk dat men zeker ook niet mag missen, is ‘Triangular Stories’ van Henrike Nauman. In twee nagebouwde woonkamersettingen toont ze jaren ‘90
homevideo’s waarin pubers flirten met het neonazisme en krampachtig dansen
op monotone housemuziek. De overtuigend realistische ensceneringen tonen
hoe de personages wanhopig en verveeld op zoek zijn naar een eigen identiteit onder de oppervlakte van het commercieel materialisme.
Hoewel alle werken duidelijk uiting geven aan tendensen in de westerse
samenleving, is het moeilijk na te gaan of het thema ‘het verborgen zelf’ aansluit bij de werken. Het onderwerp blijft in de bijbehorende zaaltekst van de expositie enigszins vaag en ongedefinieerd. Toch wordt er in gesteld dat alle kunstenaars vanaf de zijlijn hun eigen ‘secret selves’ of die van de samenleving onthullen. Mijn advies luidt: zoek vooral niet naar verborgen ‘zelven’ in de expositie, maar laat elk werk individueel op je inwerken. Zo kan ieder werk, los van de ietwat vernauwende gemeenschappelijke noemer, het best tot zijn recht komen.
The Secret Self
Tot 10 mei 2015
geplaatst in Den Haag Centraal 17 April 2015
Noordwal, zijn acht kunstenaars uit het binnen- en buitenland opzoek naar de verborgen identiteit van de moderne stedeling. De expositie ‘The Secret Self' presenteert via een reeks fraaie werken nieuwe ideeën over onze huidige consumptiemaatschappij.
Dear Guest, Dear Partner, Dear Sales Manager, Dear Lucky Winner; zesentwintig uit hout gezaagde aanhefsvormen uit spammails cirkelen sierlijk boven het hoofd van de zojuist binnengekomen expositiebezoeker. Kunstenaar Niels Post zet met zijn werk ‘On Spam’ de toon voor het overkoepelende thema van de groepsexpositie. Geïnspireerd door Adam Curtis’ documentaire ‘The Century of the Self’ (2002) onthullen kunstenaars ‘het ware zelf’, dat vertwijfeld en verlangend achter de schijnwereld van de commercie verborgen zou liggen. Wie of wat het ware zelf precies inhoudt, is ook na het bekijken van de expositie lastig te zeggen. Maar zeker is dat NEST een prettige verzameling kunstwerken toont, waarin de kunstenaars reflecteren op het moderne urbane bestaan.
Lichtbakletters
Direct na binnenkomst zijn er meer letters in de tentoonstelling opgesteld.
Ditmaal niet draaiend aan het plafond, maar uitgestort op de vloer. Dafni
Barbageorgopoulou bracht voor zijn werk ‘The Discharge’ lichtbakletters uit
Berlijnse straatreclames bijeen. Los van de commerciële context vormt de
imposante opeenstapeling een kleurrijk symbool voor vervallen kapitalisme, dat de bezoeker zowel tragisch als bevrijdend kan interpreteren. Aan de zijwand heeft Graham Dolphin eveneens met letters gewerkt. Een perfecte cirkel is gevuld door een ontzagwekkend lange reeks van uitgeschreven gemoedstoestanden. Het persoonlijke gevoel en de abstracte begrippen vallen
harmonieus samen in deze stijlvolle tekening. Meer humoristisch zijn de
tekeningen van David Shrigley. Met eenvoudige lijnen zet hij absurdistische
taferelen neer, waarin hij scherp commentaar geeft op het hedendaags
consumentisme.
Buitenaardse video’s
Naast de overzichtelijke verzameling sculpturen en tekeningen zijn er verspreid over de expositie diverse videowerken opgesteld. Zeer de moeite waard is het verstilde videowerk van Emma van der Put (een jonge kunstenaar die in 2014 is genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs). Voor de video ‘Room’ heeft zij de weerspiegeling van een kermisspektakel in de ruit van een slagersetalage gefilmd. Flikkerende kermisbeelden op rauwe hompen vlees komen over als een modern ‘memento mori’, waarin de vergankelijkheid en het bruisende stadsleven poëtisch samenvallen. In van der Puts werk ‘Untitled’ gebruikt ze beelden van een beveiligingscamera in een simulatieruimteschip. Door de vreemde setting en de verwrongen beelden lijken bezoekers van de attractie merkwaardige buitenaardse wezens, die met oplichtende witte ogen onnavolgbare handelingen uitvoeren. Even verderop zet het videowerk ‘The Everden’ van Clinnt Enns onze samenleving eveneens in een vervreemdend, onaards perspectief. Met een gebrekkige speelgoedcamera nam Enns opnamen van openbare plekken als metrostations en wegrestaurants. De beelden zijn zo groezelig en korrelig dat ze op een vreemde planeet of in een andere tijd lijken te zijn opgenomen. Een bijbehorende oorverdovende soundscape maakt een bezoek aan de videokamer tot een hypnotiserende ervaring, die in eerste instantie fascinerend, maar na een poosje ook onprettig kan zijn.
Een werk dat men zeker ook niet mag missen, is ‘Triangular Stories’ van Henrike Nauman. In twee nagebouwde woonkamersettingen toont ze jaren ‘90
homevideo’s waarin pubers flirten met het neonazisme en krampachtig dansen
op monotone housemuziek. De overtuigend realistische ensceneringen tonen
hoe de personages wanhopig en verveeld op zoek zijn naar een eigen identiteit onder de oppervlakte van het commercieel materialisme.
Hoewel alle werken duidelijk uiting geven aan tendensen in de westerse
samenleving, is het moeilijk na te gaan of het thema ‘het verborgen zelf’ aansluit bij de werken. Het onderwerp blijft in de bijbehorende zaaltekst van de expositie enigszins vaag en ongedefinieerd. Toch wordt er in gesteld dat alle kunstenaars vanaf de zijlijn hun eigen ‘secret selves’ of die van de samenleving onthullen. Mijn advies luidt: zoek vooral niet naar verborgen ‘zelven’ in de expositie, maar laat elk werk individueel op je inwerken. Zo kan ieder werk, los van de ietwat vernauwende gemeenschappelijke noemer, het best tot zijn recht komen.
The Secret Self
Tot 10 mei 2015
geplaatst in Den Haag Centraal 17 April 2015