Oude LP-hoezen, ansichtkaarten, portretfoto’s van beroemdheden en gedateerde schilderijen krijgen in galerie van Maurits van de Laar een nieuw leven. Exposanten Marjolein van der Meij en Ronald Versloot tonen elk een serie werken waarin oud beeldmateriaal door aantasting en vervorming een andere betekenis krijgt.
Ruimtelijke krantenknipsels
Direct naast de ingang van de expositie stroomt een waterval van verfrommelde houtskooltekeningen de galerie in. Dit papieren kreukelwerk van Marjolein van der Meij is haar eerste poging om tweedimensionale beelden door kreuken en deuken opnieuw gestalte te geven. In haar verdere werk past zij dezelfde werkwijze toe op oude drukwerken in plaats van tekeningen. Aan de zijwanden hangen knipsels van filmsterren, landschappen en gebruiksvoorwerpen uit oude tijdschriften en catalogi. Alle beelden zijn gevouwen en vervormd alsof Van der Meij proppen uit een oude papierbak opduikelde en tegen de muren openstreek. Het samenspel tussen lijnen en beelden onthult een artistieke manipulatie van de kreukels. Bergpanorama’s uit oude vakantiemagazines zijn zodanig verfrommeld, dat lijnen en schaduwen de ruimtelijkheid van de landschappen versterken. In de portretfoto’s hebben de kreukels ook een expressieve uitwerking en toveren ze heftige emoties op de gezichten van de oude sterren. Een opgeprikt portret van Prinses Diana bijvoorbeeld is door Van der Meij’s kreukelbehandeling onherkenbaar misvormd; de prinses komt nu angstig en verontrustend over. Op de vloer staat onopvallend een nieuw experiment. Een ingedeukte afbeelding van een witte bruid lijkt van oud papier, maar wie het aanraakt kan voelen dat de kunstenaar de verfrommelingen in gips heeft vertaald. Hoewel niet alle kreukelwerken even interessant zijn, roept Van der Meij met een aantal rake beelden doeltreffend spanning op tussen verstilde geschiedenisbeelden en de verwoestende tand des tijds. Door de wanhopige ontworsteling uit het platte vlak, hebben de werken een fascinerende uitstraling en dwingen zij een nieuwe kijk op het verleden af.
Over-schilderingen
Enigszins vergelijkbaar is het werk van kunstschilder Ronald Versloot aan de andere kant van de ruimte. Ook hij roept met zijn beelden een herziening van het verleden op. Hij doet dit niet door oude tijdschriftbladen te vervormen, maar door oudere schilderijen als ondergrond voor nieuwe beelden te nemen. Sfeervolle, kleurrijke taferelen heeft hij steeds dekkend op oude werken aangebracht. Als extra laag zijn silhouetten met sjablonen op geschilderde landschappen gespoten. Zwarte of juist kleurrijke figuren liggen steeds kunstmatig op een heldere achtergrond. Van de onderliggende schilderingen meestal slechts een dunne buitenrand of een plaatselijk reliëf zichtbaar. Bij een aantal werken, zoals het fraaie ‘Slide’ en ‘Hats off’, voegt het onderliggende beeld inhoudelijk weinig toe en vormt het een prettig gekleurd kader voor de nieuwe schildering. Een werk waarin de lagen wel nieuwe betekenissen krijgen is bijvoorbeeld ‘Projection’. In dit schilderij ligt de nieuwe schildering van twee bruidsbeeldjes schuin over de oude voorstelling heen. Door een zwart, toegevoegd silhouet op de voorgrond is het alsof we kijken naar een projectie. Versloot heeft de donkere figuur zo geschilderd, dat hij uit het oude doek lijkt op te rijzen en van buitenaf naar de nieuwe schildering kijkt. Terwijl van der Meij het verloop van de tijd een ruimtelijke dimensie geeft, brengt Versloot verleden en heden steeds nadrukkelijk tweedimensionaal bij elkaar; zijn heldere en dekkende schilderstijl brengen de verschillende lagen samen op het platte vlak. Beide kunstenaars beschikken over een eigenzinnige beeldtaal en zetten originele presentaties neer. Wel is te zien, dat deze series aan het begin van een experimentele fase staan. Wellicht dat het werk in de toekomst nog meer aan inhoudelijke samenhang en zeggingskracht zal winnen. Toch is zeker de moeite waard om deze veelzijdige expositie in de ietwat verborgen galerie aan de herderinnestraat zelf te ontdekken.
Marjolein van der Meij, Ronald Versloot
Te zien tot 22 maart 2015
geplaatst in de Den Haag Centraal 13 maart 2015
Ruimtelijke krantenknipsels
Direct naast de ingang van de expositie stroomt een waterval van verfrommelde houtskooltekeningen de galerie in. Dit papieren kreukelwerk van Marjolein van der Meij is haar eerste poging om tweedimensionale beelden door kreuken en deuken opnieuw gestalte te geven. In haar verdere werk past zij dezelfde werkwijze toe op oude drukwerken in plaats van tekeningen. Aan de zijwanden hangen knipsels van filmsterren, landschappen en gebruiksvoorwerpen uit oude tijdschriften en catalogi. Alle beelden zijn gevouwen en vervormd alsof Van der Meij proppen uit een oude papierbak opduikelde en tegen de muren openstreek. Het samenspel tussen lijnen en beelden onthult een artistieke manipulatie van de kreukels. Bergpanorama’s uit oude vakantiemagazines zijn zodanig verfrommeld, dat lijnen en schaduwen de ruimtelijkheid van de landschappen versterken. In de portretfoto’s hebben de kreukels ook een expressieve uitwerking en toveren ze heftige emoties op de gezichten van de oude sterren. Een opgeprikt portret van Prinses Diana bijvoorbeeld is door Van der Meij’s kreukelbehandeling onherkenbaar misvormd; de prinses komt nu angstig en verontrustend over. Op de vloer staat onopvallend een nieuw experiment. Een ingedeukte afbeelding van een witte bruid lijkt van oud papier, maar wie het aanraakt kan voelen dat de kunstenaar de verfrommelingen in gips heeft vertaald. Hoewel niet alle kreukelwerken even interessant zijn, roept Van der Meij met een aantal rake beelden doeltreffend spanning op tussen verstilde geschiedenisbeelden en de verwoestende tand des tijds. Door de wanhopige ontworsteling uit het platte vlak, hebben de werken een fascinerende uitstraling en dwingen zij een nieuwe kijk op het verleden af.
Over-schilderingen
Enigszins vergelijkbaar is het werk van kunstschilder Ronald Versloot aan de andere kant van de ruimte. Ook hij roept met zijn beelden een herziening van het verleden op. Hij doet dit niet door oude tijdschriftbladen te vervormen, maar door oudere schilderijen als ondergrond voor nieuwe beelden te nemen. Sfeervolle, kleurrijke taferelen heeft hij steeds dekkend op oude werken aangebracht. Als extra laag zijn silhouetten met sjablonen op geschilderde landschappen gespoten. Zwarte of juist kleurrijke figuren liggen steeds kunstmatig op een heldere achtergrond. Van de onderliggende schilderingen meestal slechts een dunne buitenrand of een plaatselijk reliëf zichtbaar. Bij een aantal werken, zoals het fraaie ‘Slide’ en ‘Hats off’, voegt het onderliggende beeld inhoudelijk weinig toe en vormt het een prettig gekleurd kader voor de nieuwe schildering. Een werk waarin de lagen wel nieuwe betekenissen krijgen is bijvoorbeeld ‘Projection’. In dit schilderij ligt de nieuwe schildering van twee bruidsbeeldjes schuin over de oude voorstelling heen. Door een zwart, toegevoegd silhouet op de voorgrond is het alsof we kijken naar een projectie. Versloot heeft de donkere figuur zo geschilderd, dat hij uit het oude doek lijkt op te rijzen en van buitenaf naar de nieuwe schildering kijkt. Terwijl van der Meij het verloop van de tijd een ruimtelijke dimensie geeft, brengt Versloot verleden en heden steeds nadrukkelijk tweedimensionaal bij elkaar; zijn heldere en dekkende schilderstijl brengen de verschillende lagen samen op het platte vlak. Beide kunstenaars beschikken over een eigenzinnige beeldtaal en zetten originele presentaties neer. Wel is te zien, dat deze series aan het begin van een experimentele fase staan. Wellicht dat het werk in de toekomst nog meer aan inhoudelijke samenhang en zeggingskracht zal winnen. Toch is zeker de moeite waard om deze veelzijdige expositie in de ietwat verborgen galerie aan de herderinnestraat zelf te ontdekken.
Marjolein van der Meij, Ronald Versloot
Te zien tot 22 maart 2015
geplaatst in de Den Haag Centraal 13 maart 2015
RSS-feed
