Liefhertje en De Grote Witte Reus (ook wel LhGWR) zijn geen personages uit een kinderspookje, maar bijnamen van ‘kunstcoaches’ Robert Jan Verhagen en Geertje Muffels. Op loopafstand van Hollands Spoor, vieren zij het zesjarig bestaan van hun gelijknamige expositie- en winkelruimte. Het jubileum wordt bezegeld door een groepsexpositie met werk van dertien kunstenaars met wie de galerie in de afgelopen jaren een relatie opbouwde.
Strak ingelijste prints hangen op verschillende hoogten van de verrassend grote ‘whitecube’. Op de grond staan enkele nog ingepakte lijsten. Hoewel de expositie al enige tijd loopt, is Robert Jan Verhagen druk in de weer. ‘De indeling van de expositie verander ik wekelijks’ vertelt hij. ‘Tot aan de finissage wil ik zoveel mogelijk verschillende werken laten zien en me laten verrassen door de mogelijkheden van deze ruimte’. Voor wie niet eerder in de kunstwinkelgalerie is geweest, vormt ‘Six years of LhGWR’ een mooie kennismaking. Als afwisseling op de gebruikelijke
solotentoonstellingen geeft de ruimte een overzicht van alle gewaardeerde
kunstenaars. De ietwat cleane en esthetische kunstsmaak van de initiatiefnemers is hierdoor duidelijk zichtbaar. Hun liefde gaat uit naar ‘lensbased-art’ (fotografie) met een maatschappelijk geëngageerde inslag. Denk hierbij niet aan rauwe en documentaire foto’s, want alle haarfijne beelden zijn tot in perfectie uitgewerkt. De foto’s van Krista van der Niet bijvoorbeeld, komen door hun gelikte studiosfeer over als reclamefoto’s. Vrouwelijke naaktmodellen heeft zij neergezet als dierlijke figuren, die op bizarre wijze modieuze gadgets presenteren. In ‘Pose 1’ laat zij een naaktfiguur zien, die in een ongemakkelijke yogahouding met handen en voeten in lakschoenen staat. In ‘Pose 2’ toont ze eveneens een vrouwelijk naaktmodel, ditmaal in brugstand en met een zadel op de buik. Haar gladde reclamestijl in combinatie met de overdreven krampachtige poses zorgt voor een stijlvolle en treffende bekritisering van de hedendaagse fashionfotografie.
Een kunstenaar aan wier werk je evenmin zomaar kan voorbijlopen is Marleen
Sleeuwits. In een eentonig jaren ‘80 kantoorpand bouwde en fotografeerde ze
jarenlang vervreemdende installaties. Voor de getoonde ‘Interior no. 25’
bekleedde zij een kantoorgedeelte nauwgezet met stroken spiegelpapier. Het
resultaat van deze ingreep is verbluffend; de ruimte is onherkenbaar
getransformeerd tot een futuristisch ijspaleis en roept associaties op met
bepaalde werken van Anselm Kiefer. Minder opvallend maar minstens zo fascinerend is het werk van Rob Wetzer. Om de hedendaagse kijk van de mens op de natuur te onderzoeken, toont hij een 24-uurs opname van een boslandschap uit een realistische videogame. Op het eerste gezicht lijkt het op een nietszeggende video-opname, maar door goed te kijken wordt het ‘onwerkelijke’ karakter steeds beter zichtbaar. Zo is te zien, dat de bomen digitaal gekloond zijn en een haasje met een bepaald interval voorbij huppelt.
Eclectische presentatiestijl
Door de grote variatie aan werken krijgt je als bezoeker een goed beeld van de signatuur van de galerie. Een nadeel van de gefragmenteerde opstelling is echter dat de inhoud van sommige werken er gemakkelijk bij inschiet en de nadruk op de esthetische kant van de foto’s komt te liggen. Dit gebeurt onder andere bij het werk van kunstenaar Nadine Stijns. Op een tussenwand hangen enkele van haar kleurrijke foto’s. We zien een fel gele slippers op beige badkamertegels, een groene schoonmaakemmer en een opengesneden papaja op een pastelgroene placemat. De beelden zijn afkomstig uit serie over een Filipijnse gastarbeiders in Nederland, maar in de huidige opstelling blijft het gissen naar het onderwerp. Hetzelfde gebeurt met het werk van Lana Mesic. Door internetresearch wordt duidelijk dat de kleurrijke foto’s van een bananenblad en emmers een tegengeluid op de genocide in Rwanda moeten vormen. Door de schaarse selectie binnen de expo zijn haar foto’s al snel niet meer dan fraaie composities met leuke felle kleurtjes. Korte begeleidende teksten hadden dit mogelijk kunnen voorkomen. Daar staat echter tegenover, dat de sympathieke ‘Witte Reus’ Robert-Jan Verhagen je graag een persoonlijke rondleiding geeft door zijn feestelijke expositie.
gepubliceerd in Den Haag Centraal 29 mei 2015
Strak ingelijste prints hangen op verschillende hoogten van de verrassend grote ‘whitecube’. Op de grond staan enkele nog ingepakte lijsten. Hoewel de expositie al enige tijd loopt, is Robert Jan Verhagen druk in de weer. ‘De indeling van de expositie verander ik wekelijks’ vertelt hij. ‘Tot aan de finissage wil ik zoveel mogelijk verschillende werken laten zien en me laten verrassen door de mogelijkheden van deze ruimte’. Voor wie niet eerder in de kunstwinkelgalerie is geweest, vormt ‘Six years of LhGWR’ een mooie kennismaking. Als afwisseling op de gebruikelijke
solotentoonstellingen geeft de ruimte een overzicht van alle gewaardeerde
kunstenaars. De ietwat cleane en esthetische kunstsmaak van de initiatiefnemers is hierdoor duidelijk zichtbaar. Hun liefde gaat uit naar ‘lensbased-art’ (fotografie) met een maatschappelijk geëngageerde inslag. Denk hierbij niet aan rauwe en documentaire foto’s, want alle haarfijne beelden zijn tot in perfectie uitgewerkt. De foto’s van Krista van der Niet bijvoorbeeld, komen door hun gelikte studiosfeer over als reclamefoto’s. Vrouwelijke naaktmodellen heeft zij neergezet als dierlijke figuren, die op bizarre wijze modieuze gadgets presenteren. In ‘Pose 1’ laat zij een naaktfiguur zien, die in een ongemakkelijke yogahouding met handen en voeten in lakschoenen staat. In ‘Pose 2’ toont ze eveneens een vrouwelijk naaktmodel, ditmaal in brugstand en met een zadel op de buik. Haar gladde reclamestijl in combinatie met de overdreven krampachtige poses zorgt voor een stijlvolle en treffende bekritisering van de hedendaagse fashionfotografie.
Een kunstenaar aan wier werk je evenmin zomaar kan voorbijlopen is Marleen
Sleeuwits. In een eentonig jaren ‘80 kantoorpand bouwde en fotografeerde ze
jarenlang vervreemdende installaties. Voor de getoonde ‘Interior no. 25’
bekleedde zij een kantoorgedeelte nauwgezet met stroken spiegelpapier. Het
resultaat van deze ingreep is verbluffend; de ruimte is onherkenbaar
getransformeerd tot een futuristisch ijspaleis en roept associaties op met
bepaalde werken van Anselm Kiefer. Minder opvallend maar minstens zo fascinerend is het werk van Rob Wetzer. Om de hedendaagse kijk van de mens op de natuur te onderzoeken, toont hij een 24-uurs opname van een boslandschap uit een realistische videogame. Op het eerste gezicht lijkt het op een nietszeggende video-opname, maar door goed te kijken wordt het ‘onwerkelijke’ karakter steeds beter zichtbaar. Zo is te zien, dat de bomen digitaal gekloond zijn en een haasje met een bepaald interval voorbij huppelt.
Eclectische presentatiestijl
Door de grote variatie aan werken krijgt je als bezoeker een goed beeld van de signatuur van de galerie. Een nadeel van de gefragmenteerde opstelling is echter dat de inhoud van sommige werken er gemakkelijk bij inschiet en de nadruk op de esthetische kant van de foto’s komt te liggen. Dit gebeurt onder andere bij het werk van kunstenaar Nadine Stijns. Op een tussenwand hangen enkele van haar kleurrijke foto’s. We zien een fel gele slippers op beige badkamertegels, een groene schoonmaakemmer en een opengesneden papaja op een pastelgroene placemat. De beelden zijn afkomstig uit serie over een Filipijnse gastarbeiders in Nederland, maar in de huidige opstelling blijft het gissen naar het onderwerp. Hetzelfde gebeurt met het werk van Lana Mesic. Door internetresearch wordt duidelijk dat de kleurrijke foto’s van een bananenblad en emmers een tegengeluid op de genocide in Rwanda moeten vormen. Door de schaarse selectie binnen de expo zijn haar foto’s al snel niet meer dan fraaie composities met leuke felle kleurtjes. Korte begeleidende teksten hadden dit mogelijk kunnen voorkomen. Daar staat echter tegenover, dat de sympathieke ‘Witte Reus’ Robert-Jan Verhagen je graag een persoonlijke rondleiding geeft door zijn feestelijke expositie.
gepubliceerd in Den Haag Centraal 29 mei 2015
Foto Krista van der Niet